روزی جهان نیست فقط بر زَر و ثروت

روزی حقیقی است یقین عشق تو قاسم

عسل بارد ز شهدِ نامِ قاسم /عجب نام قشنگ و دلربایی

غلام درگهش عبد خداوند /کند بر قلب عُشاقش خدایی

دلیلِ مستیِ ما روی قاسم /جمالی که دلیل لُکنتم شد

اگر گفتم سگ درگاه اویم /خدا داند دلیل عزتم شد

مرا ماه رخ زیبای قاسم /به راه عشق و ایمان آشنا کرد

دلیلش سجده بر ماهِ رخش بود /اگر این قلب و دل یاد خدا کرد

دل من از ازل مجنون قاسم /خوشم زین عشق فرزند کرامت

تمام آرزویم من همین است /که باشم تا ابد (عبد) و غلامت

قاسمُ الارزاقی و من هم گرفتار توام /از همان روز ازل مدهوش ديدار توام

پسر مه رویِ ارباب حسن،يا قاسم /تا نفس هست يقين عبد بدهکار توام

نگهم خورد به يک رُخ ،که تمثال شماست /من ز آن روز دگر، عاشق بيمار توام

تو کريم ابن کريمی و شاهنشاهه دلم /تا نفس هست کريما من هوادار توام

اين هم از لطف خودت بر منِ سائل بوده /که به اين مفتخرم من سگ دربار توام

سرخوشم گشته پناهم کنج ميخانه ی تو /جلوه و مظهر حق عاشق ديدار توام

سيزده ساله ای و ساقی لشکر به تو گفت /تو بزن ضربه که من عاشق پيکار توام

تو نگه به ما نکردی و فقط بخشيدی /ساجد اين کَرم و بخشش بسيار توام

برود هر که دلش خواست پی حور و بهشت /من که مجنون همين چرخش پرگار توام

که مدبر تويی و قاسم الارزاق تويی /و تو معبود دلی،قبله ی عشاق تويی

هر چه عشق است خدا در رُخِ او ريخته است

قاسم ابن الحسن است،دلبرِ ارباب حسين

هميشه چشم مخلوقات باشد سمتِ خالق

يقين يوسف بُود، مهو رخ زيبایِ قاسم

پسر شاهِ کرم هست و قمر طلعت عشق

نوه ي حيدر کرار و قَدَر صولت عشق

قاسم ابن الحسني هستم و فخرم اين است

که بُود روي مَهش قبلگهِ دولت عشق

ذکر و ورد لب من نام قشنگ قاسم

بهترين ذکر بُود نام تو درخلوت عشق

جلوه ي رويِ تو در عالم امکان گشته

علت شوق محبين،باعثِ خلقت عشق

تا ابد نام حسن مي برم و،قاسم و عبدُللهِ او

بشود نذر ظهور مُنجي و دولتِ عشق

محراب دو ابروي تو اي حضرت قاسم

بر درگهِ الله ،مرا کرده ملازم

ثابت قدمي يک طرف و صورت ماهت

بر سجده کشيده، همه ي ميکده دائم

ميخانه شده مست،ز چشمان قشنگت

تکبير پس از رؤيتتان واجب و لازم

بايد بنويسند به سرتاسر دنيا

عشق است جمال حسن و جمال قاسم

دم ميزنم از خوي تو و رويِ خداييت

تا شاد شود قلب و دل حضرتِ قائم

عاشق رويش يقينا با خداست

عشق وقتي قاسم ابنِ مجتباست

دل فقط او را شناسد،والسّلام

شهدِ نامش در دلِ اهل ولاست

قاسمِ ارزاق باشد،صانعِ اهلا عسل

وصل کويش آرزوي انبياست

کوي او کوي خدا و روي او روي خدا

کفر باشد گر تو پنداري دوتاست

روي ماهش خالق هر حُسن و نيک

خالقيّت شأني از روي شماست

ياد و نامش کي بگنجد در کلام

جان اربابم حسين بر او فداست

با تن جاندار و زير سمّ اسب

پس يقين او زاده شاهِ سخاست

باشد اين سرلوحه ي دلهاي ما

گر عمل بي عشق او باشد جفاست

روي اين ابن الکريم ،روي خداست

کفر باشد گر که پنداري دوتاست

مِهرِ رويش جلوه ي کامل ز رحمانيت است

او عزيز مجتبي،زيبا رخِ کرببلاست

من ببينم لحظه مرگم بلاتکليفي مامور مرگ

چون کراهت دارد از چشمان ما قاسم پرستان جان بَرد

اي که ساده از کنار عشق قاسم بُگذري

گر بداني راز عشقش عابد کويش شوي

او به يک تمثال رويش کل هستي کرده رام

گر ببيني روي او مقتول ابرويش شوي

او به يک جمله شهادت در رکاب شاه را معنا نمود

گر بفهمي سرّ حرفش ساجد رويش شوي

گر بفمهي ذره اي از رتبه ابن الحسن

تاابد مست و خمار يک سبويش ميشوي

آن دل که نباشد به درونش مِهرِ قاسم

والله بُود کَه گل ديوار ز آن دل با صفا تر

ما مايه غبطه ي ملائک شده ايم

چونکه الله پرست از رخ قاسم شده ايم

مظهر الله و اکبر در جمال قاسم است

کل دين حي داور در جمال قاسم است

نکند در پي رتبت ز مقامش بروي

که تمام حيدرو زهراي اطهر در جمال قاسم است

اصل توحيد و امامت تاري از مويش بود

کل اوصاف خداوند منور در جمال قاسم است

هر که افتاد مسيرش به سر کوي شما

حاجتش رفع شده بي رؤيت روي شما

جالب اينجاست که آن سائل دگر گشته امير

بعد يک مرتبه کآمد به سر کوي شما

اي خالق احسان و کرامت يا امام مجتبي

و عجب رحمتي است دم زدن از خوي شما

تو و ابنا کريمت،خالق ماه کرامت شده ايد

بي جهت نيست دل شيعه پرد سوي شما

اينکه ماه رمضان حال و هوايي دارد

چون نسيم ماه دارد همرهش بوي شما

تو کرامت کن و اين (عبدِ)خودت را تو ببخش

که منم در حد خود دم زدم از خوي شما

در هواي روي قاسم پرزدم / من ندانستم كه اينجا وادي رب جليست

روي او دارد پرستش اي خدا / چون كه جان مجتبي فرزند زهرا و عليست

بعد نامش كام من شيرين بود / چون كه دارد در رجز حيدر فقط شاه و وليست

روزي ماه محرم در كف قاسم بود / ماه داماد است و در ميدان يليست

در تبسم روي او مانند زهرا بوده است / پس يقينا نوكرش مرهون لطف مادريست

او كه بابش شاه جود و بخشش است / پس نظر بر كلب كويش در مقام نوكريست